We gaan nu alweer een tijdje naar een kindertandarts met beide kids, hoe we daar terecht zijn gekomen en onze ervaring daarmee kun je vandaag lezen!
De reden dat we doorverwezen zijn naar de kindertandarts is de angst van mijn zoontjes. Deze angst had hij in eerste instantie niet. Maar omdat ze ‘naar mijn mening’ niet hebben doorgepakt, hebben ze uiteindelijk een kies moeten trekken. Waardoor hij nu een ’trauma’ heeft.
Het begon met een klein gaatje in de kies. Het is uiteraard heel goed dat ze voorzichtig zijn met kinderen en dit in kleine stapjes doen. Maar hierdoor geef je naar mijn mening de controle uit handen en aan het kind. Een kind kan je hier geen controle over geven, want hij heeft nog geen idee van de gevolgen. Zo hebben ze Jaron wekelijks gezien om.stapjes verder te komen, als.hij niet wilde hoefde het ook niet. Totdat hij vanaf de start weigerde zijn mond te openen, kwam het idee van de doorverwijzing naar de kindertandarts. Nadeel daarvan, een enorme wachtlijst.
In de tussentijd begon mijn zoontjes kiespijn te krijgen. En dan niet alleen bij het eten van zoete dingen, maar gedurende de dagen. Van de tand bleef in de tussentijd ook nog weinig over en was eigenlijk niet meer te redden. Hierdoor heb ik besloten ze op te bellen en mede te delen dat ik per direct de kies eruit wilde hebben, nu het nog kon. Zo gezegd zo gedaan. Niet leuk, maar wel iets wat echt moest gebeuren. Hij kon er niet nog langer mee lopen.
Na verloop van tijd, ongeveer een half jaar, kwam eindelijk het telefoontje dat we mochten komen bij de kindertandarts. Ook voor onze dochter hebben we gelijk een verwijzing aangevraagd. Misschien nog niet nodig, maar dan heb je ze er samen tussen. Anders zouden we nogmaals op de wachtlijst moeten als dit dan later nodig was.
De eerste afspraak was kennis maken. Dit mocht nog met mij erbij. Daarbij werd van alles uitgelegd en alle knuffels werden bekeken. We kregen de opdracht mee thuis te oefenen voor het maken van een foto en een tandpasta die net wat beter schijnt te zijn. En ik kreeg te horen dat met de vervolgafspraken ik niet meer mee naar binnen mocht. Dit doen ze zodat je kind het vertrouwen krijgt met de tandarts en assistente en daar alles aan te mogen delen over wat voelen of ervaren.
De eerste twee vervolgafspraken zou het gaan om oefenen. Het oefenen met het maken van een foto, de stofzuiger (zoals Jaron het noemt) en nog andere dingen. De twee volgende afspraken gingen ze aan de slag. Of het plaatsen van een soort beschermlaagje, boren of het plaatsen van een beschermkapje. Bij de eerste afspraak zat ik in de wachtkamer en hoorde ik de boor. Ik stond echt versteld. Zover was hij alle andere keren bij de ‘gewone’ tandarts nog niet gekomen en nu was het gewoon gelukt.
In de tussentijd hebben we toch nog een derde afspraak gepland, want het behandelen kostte iets meer tijd. Maar dat was niet meer erg, want Jaron ging er inmiddels met veel plezier naartoe. Nu hebben we over 3 maanden weer een controle afspraak.
Saar hebben ze ook behandeld met beschermlaagjes. Dit wel staand want ze weigert te gaan zitten in de stoel. Maar dit is voor hun geen probleem.
Ik heb in het begin erg op gezien dat mijn kinderen naar een kindertandarts moesten. Ik moet er een uur voor rijden. En wat voor ervaring creeër je daar weer mee. Maar ik ben erg blij dat we dit gedaan hebben. Beide kinderen hebben een positieve ervaring met de tandarts nu en gaan er met plezier heen. In het begin is het gek dat je niet met je kind mee naar binnen mag, maar als je ziet en merkt wat voor effect dat heeft, heb ik dat er dubbel en dwars voor over. Jaron deelt van te voren zijn spanning wel met mij. Ik kan hem op dat moment aangeven, dat hij dat met de tandarts moet delen, alleen zij kan er iets mee op dat moment.
Binnenkort moeten we weer naar onze ‘normale’ tandarts. Ik ben wel erg benieuwd hoe het daar gaat. Ze gaan ook daar gewoon weer mee voor controle, om ook daar het vertrouwen te blijven hebben. Ze zullen die stap daarheen toch weer terug moeten gaan zetten naar verloop van tijd.
Liefs, Danielle
Lees ook: Bouwen met blokken, waarom zo goed?
